Met eigen vervoer naar Natuurbegraafplaats Heidepol
Als ik met het echtpaar, Bram en Thea, en hun dochter Saja praat over het naderende einde van Bram (die heel onverwachts de diagnose kreeg dat hij niet zo lang meer te leven heeft) voel ik gelijk een gedragen bedding. Er is veel liefde, zorg en respect voor elkaar. En zo voelt ook deze fase, het proces van sterven, ondersteund en gedragen door de hele familie. Bram en Thea houden van de natuur en leven ook op een respectvolle manier met de natuur. Allebei geboren in een andere hoek van het land , Zeeland en Groningen zijn ze via omzwervingen neergestreken in Amsterdam. Terwijl ik luister naar hun wensen die al heel concreet zijn, kijk ik uit over een prachtige grote vijver; de natuur is ook in hun stedelijke woning geïntegreerd.
Ze vertellen me dat er al een dubbelgraf is aangekocht op Natuurbegraafplaats Heidepol in Arnhem. Vanuit Amsterdam heb ik nog geen uitvaart begeleid naar Heidepol, maar de eerste brochure van deze begraafplaats heb ik nog steeds in huis. De sfeer van de begraafplaats, de ruimte en tijd die je daar op de dag van de uitvaart krijgt en de natuurlijke wijze van omgang met het milieu spreken me, net als dat geldt voor Bram en Thea, erg aan.
De uitvaartwensen hebben ze al aardig op een rijtje en Bram vertelt vol trots over het geweldige cateringbedrijf van zijn schoonzoon en diens broer. Zij zullen de hapjes en drankjes verzorgen die dag.
Nadat ik naar ze geluisterd heb vertel ik over de mogelijkheid van een wilgentenen grafmand van Mythe Mandenmakerij. Dit spreekt ze gelijk aan. Ik vertel over het maakproces van dit Nederlandse product en geef aan dat ze zelf ook nog kunnen meewerken met de vervaardiging ervan, als daar nog tijd voor zou zijn.
Daarnaast vertel ik dat ze ook zelf het vervoer kunnen verzorgen. Als er een auto is die de mand kan vervoeren dan is dat gewoon mogelijk. Thea geeft aan dat ze haar zoon dit gaat voorleggen.
Na ons gesprek waar het meeste voor de wensen inzichtelijk zijn geworden , informeer ik bij Mythe mandenmakerij of er een grafmand beschikbaar is…en ja, ik reserveer deze alvast en ik hoor van de familie dat Taco, de zoon, graag zijn vader zelf wil vervoeren als het zover is.
De kaart daar hebben ze ook al ideeën voor. Bram heeft zelf viool gespeeld en muziekstukken van Bach en Mozart zijn favoriet. Hij ziet graag een muziekbalk op de kaart waar de laatste maten van zichtbaar zijn. De tekst eronder zal luiden: ‘ De laatste maten zijn gespeeld.’
Natuurbegraafplaats Heidepol houdt het weekend na ons gesprek een Open Dag, een mooie gelegenheid voor mij om de plek te bezoeken. Oh, wat een mooie, gemoedelijke, sfeervolle plek. Ik bekijk de verschillende ruimtes, de Ontvangruimte en de Heidekapel. Met een medewerker neem ik alvast wat vragen door en de nieuwe brochure gaat mee naar huis.
De bloemen zijn die dag verzorgd door een bedrijf uit Arnhem. Ik neem het kaartje mee en later bestellen we via dit bedrijf twee prachtige veldboeketten, de wens van Thea.
Als Bram een korte periode daarna overlijdt verzorgt en kleedt Thea hem samen met mijn collega. Met haar zoon Taco haalt ze de wilgentenen grafmand op en daardoor zien ze gelijk de werkplaats waar de mand vervaardigt is.
De tocht in de eigen auto van zoon Taco is memorabel. Als ik Thea er later naar vraag ontroert het haar nog steeds.
Terwijl de kaart bij de drukkerij gemaakt wordt bereidt iedereen zich stap voor stap voor op de dag van de uitvaart. Als er, zoals in dit geval, al van te voren een gesprek is geweest over de uitvaart, ontvouwen deze dagen zich rustig, er is alle ruimte.
De dag van het afscheid, we nemen de tijd…
’s Morgens beginnen we in Amsterdam, met een kerkdienst in de Ark. Een ieder wordt onthaalt met koffie, iets lekkers en na de dienst van voorganger Ditske Tanja, die Bram goed gekend heeft, staan de broodjes al klaar. Er is tijd om elkaar te condoleren en even te praten voordat we onder de klokkentoren afscheid nemen in Amsterdam en richting Natuurbegraafplaats Heidepol rijden. Daar vindt het meer familiaire deel van de afscheidsdienst plaats.
Als we aankomen op Heidepol zie ik de prachtige veldboeketten al buiten op de tafels staan. De loopkoets staat gereed en de eerste genodigden zijn er al. Ze krijgen iets te drinken aangeboden en ik ga samen met Thea de ontvangruimte bekijken. De kaarsjes worden aangestoken en met haar schoonzoon buigen we ons over de muziek die we via een tablet en speakerbox ten gehore gaan brengen. Daarnaast maak ik kennis met de violiste die al ter plekke even heeft ingespeeld. Als alles gereed is nodigen we de belangstellenden uit. Terwijl de klanken van Mozarts 5e vioolconcert klinken dragen de kinderen de grafmand naar binnen.
De woorden van afscheid door de kinderen raken een ieder, zo ontroerend en vol eerbied. Prachtig! Thea spreekt ook heel bijzonder, je voelt met haar mee en ziet zo het leven van hun beiden voorbij trekken. Voor het overlijden heeft ze haar verhaal al geschreven en ook voorgelezen aan Bram. Wat een bijzondere gebeurtenis moet dit zijn geweest, zo samen.
Tijdens het laatste muziekstuk van Bach komt de regen ineens met bakken uit de lucht…maar wonder boven wonder is het weer droog als we op weg gaan met de loopkoets naar het graf in het open veld. Na het Onze Vader en de Zegen neemt iedereen op zijn eigen wijze afscheid en lopen we weer naar de ontvangruimte. Het blijft mooi weer en de broodjes, soep en heerlijke hapjes smaken goed. Er heerst een ontspannen, ongedwongen, vriendelijke sfeer.
De ruimte en de tijd nemen voor het afscheid is zo fijn. Als laatste loopt Thea in haar eentje met de twee grote veldboeketten onder haar arm naar het graf om deze daar neer te leggen. Het is een ontroerend, krachtig beeld. Een prachtig eerbetoon aan haar overleden man, en hun leven samen.